بالاخره این کتاب رو گرفتم! الان فصل هشت رو دارم میخونم.
میتونم بگم تعریف زیاد بلاگرها مشوق اصلی خرید بود:) والبته معرفی کافه بوک.
خلاصه که اینم از ناتور دشت:)
از پشت ِ شیشه های شکسته اتوبوس به سختی جاده ی پاییزی رو که هیچ فرقی با فصل های دیگه نداره نگاه میکردم
بعد هم گفتم احتمالا میشه با دوربین و زوایای خوب ازش عکس گرفت.نمیشد.ترک خورده بود.هیچی جز شکستی معلوم نبود.
سرمای شهر دانشگاهی بدتر از تهران بود.سوار تاکسی شدم بعد از خیابونی رفتم که کلی خاطرات با زهرا داشتم.
ایستگاه اتوبوس درست روبه روی کتابفروشی هستش که همیشه باهم اونجا میرفتیم و ساعت ها وقت میگذروندیم.
زل زده بودم به جلو وکتابفروشی .پاییز هم نامردانه رنگ خاکستری سوزدار می پاشید.
اتوبوس در طول شهر خاطرات این چند ترم رو به رخم کشید.
همین برای حواس پرتی و یه ایستگاه رد شدن کافی بود.
کلاس زبان شنبه مثل روزهای دیگه نبود؟ شایدهم بود؟ اتفاقا درست مثل هر روز من بود.
هر روزی که از حسرت ها صحبت میکنم.
بچه ها از شکست میگفتن.از انتظاراتی که از خودشون داشتن و نتوستن بهش برسن.از طعم تلخ شکست!حسرت...
سردرد شدیدی گرفته بودم.
حواسم به تمام اتفاقات این چندسال بود که منو تغییر داد.جوری که نمیخواستم.
فکرم هر جایی بود جز کلاس.گوشام هیچی رو نمیشنید.جز صدای غر زدن به خودم.مشتاقانه منتظر بودم کلاس تموم بشه.
منتظر تاکسی بودم تا سوار بشم و از این فضای لعنتی که امروز همه ی حسرت و بدبختی های زندگیمو رو به رخم کشید خلاص بشم.
حمیده رفته بود.یه ماشین شخصی جلوم پارک کرد.در عقب رو بازکردم که بشینم.صندلی پر بود رفتم جلو نشستم.
گوشیم پشت سرهم زنگ میخورد ولی انقدر تو فکر بودم که هیچی نمیشنیدم.
راننده صحبت میکرد و من نمیشنیدم.
گوشام فقط صدای خودم رو که دائم با پتک سرزنش میکرد میشنید.
به راننده گفتم مستقیم برید.
سرخیابون پیاده میشم.
رضوان پشت تلفن گفت که غذاش رو از سلف بگیرم.
بعد اون حمیده زنگ زد گفت زنگ بزن رضوان.نگران شده جواب نمیدی!
پشت سرهم تلفنم زنگ خورد.
راننده از یادگیری زبان پرسید.
شیشه ماشین دودی بود.ماشین شخصی.راننده ای که ...
من تازه برگشته بودم به دنیا که فهمیدم چه غلطی کردم و انقدر عصبانی ومحو صدای خودم بودم که نفهمیدم سوار ماشین یه مرد نامرد شدم...
هر چقدر گفتم نگه دارید من همینجا پیاده میشم.نایستاد.موقع پیاده شدن تند رفتم سمت پل هوایی و روی پل بلند بلند گریه کردم...
کاش بیشتر با خودم به صلح برسم...کاش هوای خودمو داشته باشم...
+زهرا ازم خواست که باهاش حرف بزنم.حالش بهتر از من نبود.بهم گفت همیشه به بچه ها میگم هیج وقت نمیتونم خودمون رو ببخشم
بخاطر شادی و خوشحالی که از گل نگار گرفتیم.هیچ وقت.
پ.ن: چرا نوشتمت؟ یادم نره! از روزهای سخت چجوری گذشتم..گذشتم!!
آدمیزاد زود عادت میکنه!به چی ؟ به یجا موندن.به آدمها به خیلی چیزا.
این البته بستگی به آدم اش داره...یوقتایی خیلی هم دیر عادت میکنیم!
برای همین گاهی دلمون میخواد همیشه اطرافمون غرق سکون خاصی بشه
به نظر من یکی از دلایلش تنبلیه! یکی دیگه هم ترس.
امشب موقع شام خوردن بازم رفتم سراغ حساب کتاب های ذهنی ام...
:گلی فردا شب خوابگاهی و دیگه خبری از دست پخت خوشمزه مامان نیست.
: شب حرف زدن با مهی
:بازی آمیرزا و شوخی با مامان
:شیطنت های فندق و یوقتایی اسب سواری رو مخت!
:دغدغه های جالب و خاص بابا و درگیری راجع به خرید ماشین این روزها
:گلی عیب نداره سه شنبه شب برمیگردی.
:نمیشه که اونموقع هوا خیلی تاریکه.بدتر از اون سوز داره و بدتر تر که باید شنبه برگردم دوباره و احتمالا امتحان زبان دارم.
:گلی غذات رو بخور از دهن افتاد.قدر همین الان رو بدون.
فردا وپس فردا و روزهای دیگه قرار نیست که تو رو جایی تبعید کنند!
قرار نیست شکنجه ات کنند!
آدمیزاد اگر به سکون عادت کنه ، دیگه هیچ چیزی براش لذت بخش نیست. و از تموم کارهای دنیا [ ولو شدن رو بیشتر دوست داره]
بعد هم آروم آروم غرق میشه!
پاشو دختر به خودت بیا.زندگی رو هر اتفاق که با اتفاق دیگه فرق داره هیجان انگیز میکنه.
هرروز جدید.
هرمکان جدید.
با نشستن فقط میشه گندید.
+دارم میرم شهر خوابگاهی. به خودم گفتم اونجا هم اگه تونستم مطلب بذارم و بنویسم:)
حقیقتا دلم برای اتاق خوشگلمون و رفت آمدهای همسایه بغلی تنگ شده
شبهای شرلوک هولمزی و:)
بریم که داشته باشیم آغاز هفته قشنگ دیگه رو.
فردا هم بعد دو جلسه غیبت میرم کلاس زبان . بچه ها بزرگ شدن فکر کنم:)
فُتو لوکیشن: رضوانشهر -گیلان
تابستان97
حدود هفتاد تا هشتاد درصد فیلم زندگی امروز من زبان اصلی بود!
خب شوربختانه انقدری گرمای پتو و خواب چسبید که لنگ ظهر بلند شدم!
تمام سعی ام رو کردم که بخاطر پر خوابی ام خلق بقیه رو تنگ نکنم ! موفق بودم...
حتی امروز سرخودم کمتر غر زدم!
نهایتا بعد صرف نهار با سرعت نور و برای اینکه به خودم بگم : گلی یه هفته نرفتی دانشگاه ولی ببین چه خوب استفاده کردی!
چونکه حسرت این جمله تو دلم نمونه مثل چی پریدم سمت کتاب زبان!
×آقا همه ریدنیگ ها رو خوندم!
×کلی سایت آموزش زبان رفتم و فیلم های کوتاه زبان اصلی دیدم!
×کتاب امریکن اکسنت رو استارتش رو زدم!
×در اتاق رو بستم و دفتری که واژگان جدید رو مینویسم گذاشتم جلوم و قشنگ یه ساعت مینیمم!!!!!!!! حرف زدم!
وسطش هی اعصابم خرد میشه که اه چرا زبان رو ول کردی !
عه چرا کلمات یادت رفته!
خلاصه اون وسطا تیر بارون کردم خودمو!
دست آخر ساعت 23 بود![حتی خوب یادمه 23:23] که شروع کردم نوشتن!
با همین خط خرچنگ قورباغه ای انگلیسی ام و هر چرت و پرتی رسید به مغزم با کلمات جدید نوشتم!
الان هم از خودم و عملکرد امروزم راضیم! فقط هنوز تو گرامر میلنگم! 
گرامر WISH !!
خلاصه اگه کسی هست راهنمایی کنه بسی مسرور میشم.!
راستی دوست داشتید بگین از چه اپلیکیشن ها و چه سایت هایی برای تقویت زبان استفاده میکنید.؟:)
چه کتابی تو کلاس زبانتون تدریس میشه؟ چه کارهایی باحالی میکنید برای تقویت زبان و فلان..!
تلاش های یک میرزابنویس : فرام یو اِس آ
+یادم افتاده چقدر عکس و خاطره دارم!وقت میکنم اپلود کنم و پست بذارم؟ خسته نمیشید؟
40 صفحه کتاب خوندم.
آبجی حواسش نبود و بخاری رو کامل خاموش کرد! این خوشایند منه!
این حس که انگشتای دستت یخ زدن، جوراب و سویشرت پوشیدی و بعد غرق میشی زیرگرمای پتو.
میتونه حالم خیلی خوب بشه اگه فردا زود بیدار بشم و حداقل بزنم بیرون و هوای پاییزی شهر رو ببینم!:)
