تصمیم گرفتم برگردم..
با یک سری حجم از افکار تغییر کرده
و گل نگار که در دامن اتفاقات روزمره و گاها هیجانی ، غرق شده.
اما راضی است.
سلام ِ من رو میشنوید از تهران و هوای گرم اتاقم.
[این صندلی را برای من گذاشته اند. با علامت خروجی که مرا محکوم به رفتن کرد." برگرفته از خواب ِ صبح]
پیش از خواندن:
باید بدانید:نوشته های زیر از خواب می آیند.به تاریخ ششم دی ماه 97.صبح نه چندان سرد زمستانی
از این نوشته به چی میرسیم؟
یک: کنکاش یک خواب که همانند فیلم هایی با ژانر درام و جنایی است.
دو: شاید هم لابه لایش بتوان چیزی بهره برد.اگرخودتان را جای من بگذارید.
بخونیم؟
متن رو ابتدا توی ورد برای خودم نوشتم که جز خاطرات ثبت شده ام باشه. خوندمش.
نتوستم چیزی ازش کم کنم.نزدیک به هفت صد کلمه بی جان است.
اگر حوصله تان میکشد و با توجه به : به چی برسیم؟ فوق الذکر:/ بخوانید.
نگارنده در ادامه مطلب برای جلوگیری از خستگی تصاویر را در بین نوشته ها جا داده.
به اشتباه نیافتید و به محض رسیدن به عکس پایین تر آمده و بقیه متن را بخوانید.
[ترجیحا مثبت هیجده به علت صحنه های خشن]
الان که دارم این مطلب رو پست میکنم تازه با بار و بندیل از سالن مطالعه خوابگاه اومدم اتاق که بخوابم!
چندتا اتفاق افتاد این هفته.
دوتای مهم: مانور زلزله و تست دیابت
تو خوابگاه به مناسبت سالروز زلزله کرمانشاه که هنوز داغش تو دلمون هست مانور زلزله برگزار شد.من و مهدیه و رضوان رفتیم و تو همه قسمت ها شرکت کردیم.حمل مصدوم و..
راستش تابحال نمیدونستم از کپسول های اتش نشانی چجوری استفاده میشه تا اینکه سه شنبه شب یاد گرفتم:) کلی هم کیف داد.باوجود اینکه اطرافم پر آدم و چششششم و یه آتشنشان میکروفن به دست که به بچه ها توضیح داد و منم امتحان کردم...خیلی خوب بود.دلم میخواد خوب توصیفش کنم ولی اصلا حوصله تایپ موبایلی ندارم
اما قصه دیگه
امروز صبح توی دانشگاه تست دیابت میگرفتن ! ما بچه ها هم ناشتا پاشدیم بریم تست بدیم...اقا من از همون اول اصلا به تست نرسیده حس ضعف و سرگیجه داشتم ! به رضوان گفتم حالم بده انگار ! منو نشوند رو پله ها....یه ذره حس کردم بهتر شدم و دیگه نوبتم هم رسیده بود.رفتم سرپا وایسادم...اصلا انگار تو دلم رخت میشستن....چشام هی تار میشد و دلم از حال میرفت...به مهدیه گفتم انگار حالم بده ..باور نکرد..منم هی ب خودم گفتم گلی خوبی چیزی نیس حس میکنی حالت بده...و این دیالوگ ناتموم موند و نفهمیدم چی شد بیهوش شدم....بهوش که اومدم وسط سالن دانشگاه با کلی ادم دور و برم...اصلا یه اوضاعی...نمیفمیدم کجام...سرم و کتفم درد میکرد...فهمیدم غش کردم...بچه ها همه جمع شدن دورم...مسئول روابط عمومی آقای رضایی میگفت شما که دیروز داشتی اتیش خاموش میکردی و الان اینجوری؟ گفتم گهی پشت به زین و گهی زین به پشت...
انقدر سردرد داشتم چون عقبی از سر محکم خورده بودم زمین...فقط خداروشکر کوله ام باعث شد محکم تر نخورم😑
انقدر سردرد و بدن دارم که خدامیدونه...سرم بهتر شد یکم...
متنفرم از غش ...اونم اخه تو دانشگااااه....
این چهارمین غش تا اینجای زندگیم بود 😑
برم بخوابم که کوفته کوفته ام...فردا هم میریم تولد زهرا...
این هفته هم همه اش امتحان دارم...
از پشت ِ شیشه های شکسته اتوبوس به سختی جاده ی پاییزی رو که هیچ فرقی با فصل های دیگه نداره نگاه میکردم
بعد هم گفتم احتمالا میشه با دوربین و زوایای خوب ازش عکس گرفت.نمیشد.ترک خورده بود.هیچی جز شکستی معلوم نبود.
سرمای شهر دانشگاهی بدتر از تهران بود.سوار تاکسی شدم بعد از خیابونی رفتم که کلی خاطرات با زهرا داشتم.
ایستگاه اتوبوس درست روبه روی کتابفروشی هستش که همیشه باهم اونجا میرفتیم و ساعت ها وقت میگذروندیم.
زل زده بودم به جلو وکتابفروشی .پاییز هم نامردانه رنگ خاکستری سوزدار می پاشید.
اتوبوس در طول شهر خاطرات این چند ترم رو به رخم کشید.
همین برای حواس پرتی و یه ایستگاه رد شدن کافی بود.
کلاس زبان شنبه مثل روزهای دیگه نبود؟ شایدهم بود؟ اتفاقا درست مثل هر روز من بود.
هر روزی که از حسرت ها صحبت میکنم.
بچه ها از شکست میگفتن.از انتظاراتی که از خودشون داشتن و نتوستن بهش برسن.از طعم تلخ شکست!حسرت...
سردرد شدیدی گرفته بودم.
حواسم به تمام اتفاقات این چندسال بود که منو تغییر داد.جوری که نمیخواستم.
فکرم هر جایی بود جز کلاس.گوشام هیچی رو نمیشنید.جز صدای غر زدن به خودم.مشتاقانه منتظر بودم کلاس تموم بشه.
منتظر تاکسی بودم تا سوار بشم و از این فضای لعنتی که امروز همه ی حسرت و بدبختی های زندگیمو رو به رخم کشید خلاص بشم.
حمیده رفته بود.یه ماشین شخصی جلوم پارک کرد.در عقب رو بازکردم که بشینم.صندلی پر بود رفتم جلو نشستم.
گوشیم پشت سرهم زنگ میخورد ولی انقدر تو فکر بودم که هیچی نمیشنیدم.
راننده صحبت میکرد و من نمیشنیدم.
گوشام فقط صدای خودم رو که دائم با پتک سرزنش میکرد میشنید.
به راننده گفتم مستقیم برید.
سرخیابون پیاده میشم.
رضوان پشت تلفن گفت که غذاش رو از سلف بگیرم.
بعد اون حمیده زنگ زد گفت زنگ بزن رضوان.نگران شده جواب نمیدی!
پشت سرهم تلفنم زنگ خورد.
راننده از یادگیری زبان پرسید.
شیشه ماشین دودی بود.ماشین شخصی.راننده ای که ...
من تازه برگشته بودم به دنیا که فهمیدم چه غلطی کردم و انقدر عصبانی ومحو صدای خودم بودم که نفهمیدم سوار ماشین یه مرد نامرد شدم...
هر چقدر گفتم نگه دارید من همینجا پیاده میشم.نایستاد.موقع پیاده شدن تند رفتم سمت پل هوایی و روی پل بلند بلند گریه کردم...
کاش بیشتر با خودم به صلح برسم...کاش هوای خودمو داشته باشم...
+زهرا ازم خواست که باهاش حرف بزنم.حالش بهتر از من نبود.بهم گفت همیشه به بچه ها میگم هیج وقت نمیتونم خودمون رو ببخشم
بخاطر شادی و خوشحالی که از گل نگار گرفتیم.هیچ وقت.
پ.ن: چرا نوشتمت؟ یادم نره! از روزهای سخت چجوری گذشتم..گذشتم!!
+ مثلا مامانت مهربون تر از همیشه برات هلیم درست کنه 
خوراکی های خوشمزه بخره.
+ حالا وقتی هدیه هات رو نگاه میکنی حس قشنگی بهت نمیده! یا دلت در جدال بین اینکه لبخند بزنه اما تلخی اتفاقات زودتر از لبخند جا خوش میکنه!
شما هم به این حال دچارین؟
از یه نفر که فکرشم نمیکردین هدیه بگیرین ولی دیگه به دلتون نچسبه!
آخ که چ حس تلخیه!
دائم دلت رو پای چوبه دار میبری که بابا یکم فراموش کن! ولی نمیشه !!! نمیشه!
خیلی تلاش کردم یکسری حرفها وخاطرات از ذهنم پاک بشه!
کمرنگ شد ولی هنوز به قوت پابرجاست
واقعا نمیدونم این حس دلی از دست رفته رو که الان کاملا بی اراده ام در کنترلش، چکار کنم!
.
.
+ :)) این روزها خودم رو غرق کتابخوانی کردم:) و بازگشت به مَن ِ قبلی چندسال پیشم که از الانم خیییلی جلوتر بود....فعلا موفقیت کمی حاصل شده.
+ یه دفعه یادم افتاد خاطرات دو تا سفر دیگه ام رو که مربوط به سال 95_96 ننوشتم! و فقط تیتروار نگه داشتم! و این دومی (96) خوب نبود حتی تیتری از حوادث هم برای اینکه یوقتی بخوام خاطره بنویسم نذاشتم...! اما 95....سفر پر از حس خوبی بود که حالا آمیخته با گمشدگی شده!
